dinsdag 26 augustus 2014

Eli Wiesel gaat te ver


In een advertentie in de NYT van 23 augustus gebruikt Eli Wiesel de holocaust om zich te verzetten tegen het misbruik van kinderen als menselijk schild door Hamas. Het inzetten van kinderen in een oorlog is in alle opzichten verwerpelijk en niets kan een dergelijk gedrag rechtvaardigen. Maar Wiesel gaat te ver door de holocaust-kaart te trekken. Zijn advertentie is te lezen in de volgende link: advertentie Eli Wiesel NYT 23/8/14.
Wiesel suggereert in zijn verdere tekst dat Israël hoe dan ook een gerechtvaardigde oorlog voert en heeft de Palestijnen in het geheel niets te bieden. Voor wie de waarheid al vast staat, heeft waarheidsvinding geen doel. Gelukkig zijn er ook andere geluiden, zoals onderstaande ingezonden mededeling, belangwekkend genoeg om in zijn geheel hier te publiceren.

Jewish survivors and descendants of survivors and victims of Nazi genocide unequivocally condemn the massacre of Palestinians in Gaza.

As Jewish survivors and descendants of survivors and victims of the Nazi genocide we unequivocally condemn the massacre of Palestinians in Gaza and the ongoing occupation and colonization of historic Palestine. We further condemn the United States for providing Israël with the funding to carry out the attack and Western states more generally for using their diplomatic muscle to protect Israël from condemnation. Genocide begins with the silence of the world.

We are alarmed by the extreme, racist dehumanization of Palestinians in Israëli society, which has reached a fever-pitch. In Israël, politicians and pundits in The Times of Israël and The Jerusalem Post have called openly for genocide of Palestinians and right-wing Israëlis are adopting Neo-Nazi insignia.
Furthermore we are disgusted and outraged by Eli Wiesel's abuse of our history in these pages to justify the unjustifiable: Israël's wholesale effort to destroy Gaza and the murder of more than 2.000 Palestinians including many hundreds of children. Nothing can justify depriving people of electricity and water.

We must raise our collective voices and use our collective power to bring about an end to all forms of racism, including the ongoing genocide of Palestinian people. We call for an immediate end to the siege against and blockade of Gaza. We call for the full economic cultural and academic boycott of Israel. 'Never again' must mean NEVER AGAIN FOR ANYONE!

Met dank aan Gerard van Eyk, wiens blog links van deze kolom vermeld staat. Deze verklaring is te vinden op de volgende link: Statement on International Jewish anti-zionist network en ze is ondertekend door 358 overlevenden en afstammelingen van overlevenden van het nazi-regime.

Een nieuwe orde


Je hoeft geen cultuurpessimist te zijn om je ernstig zorgen te maken over de stand der dingen anno nu. We hebben de afschuwelijke beelden gezien van Oekraiense krijgsgevangenen die door de straten van Donetsk werden gevoerd zodat de lokale bevolking hen kon beschimpen en bespuwen. Achter deze sinistere stoet reed een schoonmaakmachine die met waterstralen het "vuil" van de straten spoelde. Er is iets mis met de Russen.


In Gaza worden met enige regelmaat collaborateurs gevangen genomen en berecht. Die rechtszaken zijn niet openbaar. Hamas heeft nu op zich genomen deze veroordeelde (?) collaborateurs in het openbaar te executeren. Er zijn altijd toeschouwers te vinden. Er is iets mis met Hamas.


In het stroomgebied van de Eufraat en de Tigris, eens de bakermat van alle menselijke beschaving, is de hel uitgebarsten en voert IS een schrikbewind, vergeleken waarbij de Neanderthalers een wonder van beschaving vormden. Waar ter wereld men ook religieus fundamentalisme ontwaart, het gaat vrijwel altijd om de combinatie van islam met machinegeweren. Er is geen dwang in de godsdienst, sprak Mohammed. Er is iets mis met de moslims.


Wij kunnen vanuit onze westerse beschaving van alles vinden en onze verontwaardiging uiten over wat onze ogen waarnemen. Maar wij weigeren nog steeds in te zien in welke mate wij zelf verantwoordelijk zijn voor het veelkoppige monster dat ons heden ten dage bedreigt. In een rechtvaardige wereld ontbreekt de vruchtbare bodem voor angst en terreur. Er is geen rechtvaardige wereld.

En al die fraaie idealen van de Verlichting, van vrede en rechtvaardigheid dreigen nu in hun tegendeel te veranderen. Het geweld wordt steeds niets ontziender, steeds perverser met als dramatisch hoogtepunt het zieke manifesteren van IS. De mens, het individu is van geen enkele waarde meer. Er is iets mis met ons allemaal.

zondag 24 augustus 2014

Paard van Troje


Het Contactorgaan Moslims en Overheid CMO heeft zich in een verklaring gedistantieerd van de terreurbeweging IS en haar zorgen uitgesproken over Nederlandse moslimjongeren die kennelijk gecharmeerd zijn van dit fundamentalistische gedachtegoed.  Toch, als je de website van het CMO bezoekt, is die verklaring niet te vinden. Mij lijkt dat een jammerlijke omissie. Het is goed en prijzenswaardig dat het CMO zich ondubbelzinnig uitlaat over IS. En dat de bij het CMO aangesloten moskeeën gevraagd is in hun vrijdagdiensten nadrukkelijk aandacht te schenken aan jonge moslims die dreigen af te glijden naar dit soort bewegingen.

Even ondubbelzinnig laat zich Youssef Azghari uit in een artikel in de Volkskrant van 23 augustus. Azghari is docent aan Avans Hogeschool. Hij schrijft: "Moslims hebben deze wereldreligie vanaf de ontstaansgeschiedenis zo vaak en zo lang misbruikt voor allerlei politieke doeleinden dat het niet gek is dat dit geloof in het Westen alleen maar angsten inboezemt. Om te voorkomen dat het beeld over de islam gitzwart wordt, moeten met name Arabische moslims zelf snel in actie komen om nog meer ellende te voorkomen".

Ik kan alleen maar toejuichen dat organisaties als het CMO en opinion leaders als Azghari zich in niet mis te verstane bewoordingen verzetten tegen de onmenselijke ideologie van IS. Of ze hun doel bereiken is echter zeer de vraag. De jonge moslims hier te lande die onder de indruk en daarmee onder invloed raken van bewegingen als IS zijn vrijwel zeker niet van dat pad af te brengen. En zo hebben we een veelkoppig monster als Paard van Troje binnen onze landsgrenzen gekregen.

Wij hebben een enorme uitdaging op ons bord liggen. Een uitdaging die we in belangrijke mate zelf hebben gecreëerd.


dinsdag 19 augustus 2014

Lehava


Een Israëlische Arabier wordt verliefd op een joodse vrouw. Zij besluiten in het huwelijk te treden. Voorwaar een om meer dan één reden moedig besluit. Maar daar is niet iedereen het mee eens. Lehava, een groep joodse extremisten, verzet zich tegen assimilatie van joden en Arabieren, zij stellen zich ten doel "de dochters van Israël te redden". Gemengde huwelijken tussen joden en andere gelovigen werden door een woordvoerder bestempeld als "erger dan wat Hitler deed".

Ja, er lopen zulke idioten rond. De Israëlische president sprak zijn afschuw uit en noemde Israël een land dat zowel joods als democratisch is. Die mantra wordt al heel lang gebruikt, sinds 1948 om precies te zijn, maar dat is natuurlijk flauwekul. Een staat geënt op één religie, kan niet democratisch zijn. Maar dat erkennen zou Israël gelijkschakelen met alle omringende theocratieën.

Bentzi Gopstein, de aanvoerder van Lehava meent in goed gezelschap te verkeren als hij zegt dat "Golda Meir, who was Israel's Prime Minister, said that any Jew who assimilates is essentially a partner to the Nazi's work, since through assimilation you yourself are exterminating the continuation of the Jewish people. Assimilation is bringing the extermination of the Jews to the seventh million". Of Golda Meir dit echt zo gezegd heeft - je mag hopen van niet - heb ik niet kunnen achterhalen. Maar Gopstein zegt haar te citeren. De front man van Facebook Zuckerberg is met een niet-joodse vrouw getrouwd. Ook dat vond geen genade in de ogen van Bentzi Gopstein.

En wilt u nog iets meer weten over Lehava? Kijk dan op de volgende link: Waar Lehava voor staat

Maar hulde aan het bruidspaar!

zaterdag 16 augustus 2014

"Een te kleine broek maakt je impotent"


In een uitgebreid artikel in de NRC van 25 juli stelt de schrijver A.H.J. Dautzenberg vast dat de hedendaagse Nederlandse schrijvers door van alles gekenschetst worden maar niet door enige vorm van maatschappelijk engagement.

De tijd dat schrijvers als Reve en Hermans zich tegen de heersende moraal keerden en daar luid kond van deden, ligt ver achter ons. De oorzaak voor deze teleurstellende constatering dat onze schrijvers van vandaag geen enkele rol van betekenis spelen in enig maatschappelijk debat, ziet Dautzenberg vooral in de ijzeren tucht van de markt. De schrijvers zoeken een interessante niche op en deinzen er zelfs niet voor terug om kookboekjes te publiceren. De schrijvers bekommeren zich veeleer om de vraag in plaats van om het aanbod.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen zoals - tenminste enigermate - Arnon Grunberg en Hafid Bouazza. En Dautzenberg zelf die zich in ieder geval op niet mis te verstane wijze heeft gemanifesteerd in het debat over pedofilie en het verbieden van vereniging Martijn. Zelf heeft hij wel eens het verwijt gekregen een te grote broek aan te trekken. Dautzenberg riposteert op de enig juiste manier: "wie een te kleine broek aantrekt, wordt impotent".

Ik ben het wel met Dautzenberg eens, ofschoon het ook naar mijn idee niet de eerste taak van een schrijver is zich in het maatschappelijk debat te mengen. Een schrijver moet iets - wat dan ook - te melden hebben en dat op een indringende en onontkoombare manier op weten te schrijven.
Er zijn natuurlijk zeer leesbare hedendaagse schrijvers in ons taalgebied en ik wil - niet voor het eerst - een lans breken voor Benno Barnard, die wel degelijk maatschappelijke thema's aansnijdt en daarbij een voortreffelijk schrijver is. Hij trekt van leer tegen alles wat hem in de moderne maatschappij en haar burgers tegenstaat en bekommert zich bepaald niet om wat commercieel gezien verstandiger leesvoer zou kunnen zijn. Maar het is een gegeven: er zijn te weinig van dezulken!

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik Dautzenberg als maatschappijcriticus interessanter vind dan als schrijver. Ik las alleen Extra tijd van hem, zeer leesbaar maar het nodigde me niet meteen uit ook andere boeken van hem aan te schaffen. Zijn artikel in de NRC van 25 juli is daarentegen zeer vermakelijk, uiterst genietbaar en het gaat ook nog ergens over.

Wat vindt u van de volgende korte introductie: "Dampkringliteratuur. Literatuur verdwijnt in een griezelig hoog tempo uit onze cultuur. En dat ligt aan de schrijvers, want ze spelen nagenoeg geen rol meer kin het intellectueel debat. Ze zijn derivaten geworden, verhandelbare opties met een beperkte looptijd".
Een stevig paar zinnen, fraai geformuleerd en met een niet mis te verstane boodschap!

vrijdag 15 augustus 2014

Het juridisch formalisme van de Nederlandse overheid


Een Afghaan tolkt jarenlang voor de Nederlandse strijdkracht in zijn land; hij draagt zelfs Nederlandse militaire kleding. Maar op een dag gaat het fout en wordt hij tegen alle afspraken in goed zichtbaar in beeld gebracht in een BBC-documentaire. Vanaf dat moment is hij zijn leven niet meer zeker. Er zijn al vele collega's van hem vermoord vanwege hun diensten aan buitenlandse strijdkrachten.

Deze Afghaan, Abdul Ghafoor Ahmadzai, geeft al zijn spaarcenten aan mensensmokkelaars en komt via een lange omweg uiteindelijk Noorwegen terecht. Zijn asielaanvraag daar wordt afgewezen waarna hij zich tot Nederland wendt. Maar Nederland weigert zijn asielaanvraag in behandeling te nemen omdat Europese regels zeggen dat je niet in twee landen een asielaanvraag in kunt dienen en dat je als illegaal terug moet naar het eerste land waar je je tot de autoriteiten hebt gewend. Dat betekent dat Ahmadzai zal worden uitgewezen door de Noren, terug naar Afghanistan waar hij zijn leven niet zeker is.

Minister Hennis-Plasschaert verklaart doodleuk dat Defensie goed omgaat met haar Afghaanse tolken. Over deze kwestie Ahmadzai wil de minister geen uitspraak doen omdat het een individuele casus betreft. Nog geen jaar geleden schreven de ministers dat mensen die in levensgevaar verkeren omdat zij voor de Nederlandse missie hebben gewerkt, op steun moeten kunnen rekenen. Dat geldt kennelijk niet voor Abdul Ghafoor Ahmadzai. Dat is ronduit beschamend en een drama voor de man in kwestie.

Anat Admati, luis in de bancaire pels


Het gaat goed met de Amerikaanse banken. Sinds eind 2010 is het bedrag aan uitstaande leningen gestegen naar 8.000 miljard dollar. Maar Anat Admati, hoogleraar economie aan de Stanford University wijst er nog maar eens op dat dat bankensector helemaal niets heeft geleerd van de crisis in de afgelopen jaren. Met name het feit dat banken veel te weinig eigen vermogen hebben stoort haar enorm. De banken speculeren liever met andermans geld dan met eigen geld, is haar terechte konklusie. Zij pleit er dan ook bij herhaling voor dat het eigen vermogen van de banken fors verbeterd dient te worden.
De banken zijn niet blj met deze Anat Admati, vooral omdat ze nogal eens bij Obama mag aanschuiven om haar denkbeelden voor het voetlicht te brengen. De banken herhalen nu dus hun mantra dat teveel regeldruk ten koste van hun functioneren op de financiële markten zal gaan. Maar die riedel kennen we onderhand wel. De Europese banken gedragen zich niet anders. Prettig gevoel is dat.

Bron: NRC

maandag 11 augustus 2014

Grote stappen, snel thuis


Je kunt er niet omheen, de berichtgeving over de Islamitische Staat in het Midden Oosten is meer dan verontrustend. Zelfs wanneer slechts één procent van de verhalen, geruchten en bewijzen waar is, kunnen we niet de ogen sluiten voor de ware aard van deze terroristen. Ik heb eens uitgebreid gegoogled en gezien hoe al hun propaganda versierd wordt met kalasjnikovs en automatische geweren. Veel meer toelichting heb je dan niet meer nodig. Ook heb ik uitgebreid gelezen waarom democratie uit den boze is en waarom het godslastering is dat burgers berecht worden door burgers in plaats van door god of diens plaatsvervangers.

Te moeten lezen dat vrouwen en kinderen levend begraven worden of dat vrouwen als slavin gevangen worden genomen is nauwelijks vol  te houden. De wreedheid van deze neanderthalers is ongekend. Zij verdienen niet langer de kwalificatie 'mens'. Zelfs 'ongedierte' is een nog te vriendelijke benaming.

Er is (vrijwel) niets tegen te doen maar we kunnen de ogen niet sluiten voor het feit dat Maliki de ruimte voor deze IS geschapen heeft door zijn categorische weigering rekening te houden met minderheden in zijn land. En uiteindelijk is het Westen zelf medeverantwoordelijk voor deze terreur. Het waren immers de Amerikanen die er alles aan gedaan hebben om Maliki in het zadel te helpen en te houden.

Het is u natuurlijk ook opgevallen dat de krijgsman anno nu bij voorkeur een bivakmuts of iets dergelijks draagt. Hij wordt gretig van wapens voorzien door het Oosten of het Westen, omdat hij - de lafaard bij uitstek - de smerige klusjes opknapt waar anderen hun handen liever niet aan vuil maken.

Wij leven in een zieke wereld waarin wijzelf het ene na het andere monster scheppen. Of ze nu Saddam, Osama of Abu Bakr Al-Bagdhadi heten, het maakt de facto niets uit. Ik wens, los van iedere vraag naar verantwoordelijkheid, deze moslims de vreselijkste hel toe.
En ik zou de Nederlandse moslims willen vragen zich luid en duidelijk van deze wreedaardige terroristen te distantiëren. De Middel-Eeuwen waren een verlicht tijdperk vergeleken bij de wereld die deze zieke wezens creëren. En een Nederlandse moslim die hier met de terreurvlag van IS wenst te gaan staan wapperen, mogen ze van mij zonder rechtspleging met een parachute achter de linies van de Islamitische Staat droppen.

Ik weet het, niet eerder heb ik me zo ongenuanceerd uitgelaten maar ik zie niet in wat de nuance ons hier nog brengen kan. Wie zoveel haat in zich voelt branden, heeft hier niets meer te zoeken, hoort hier niet thuis.

zaterdag 9 augustus 2014

De moraal van een hedgefund: quod licet Iovi...


Als je maar genoeg geld hebt, kun je heel interessante zaken doen. Schulden opkopen bijvoorbeeld. Bij voorkeur schulden van landen. Die kun je namelijk tegen een aantrekkelijke prijs opkopen, de schuldeiser is allang blij dat hij er tenminste iets voor krijgt.

Het hedgefund van Paul Singer kocht zo enorme schuldenlasten van Peru en Congo op en verdiende daar bergen geld aan. Op dezelfde wijze kocht hij Argentijnse schulden op. Toen Argentinië enkele jaren terug technisch failliet ging - het land kon de schulden niet meer terugbetalen - trof het met de schuldeisers een regeling waarbij aanzienlijk lagere bedragen werden terugbetaald. Alle schuldeisers gingen akkoord - iets is altijd nog meer dan niets - maar het hedgefund van Paul Singer deed niet mee. En ging naar een Amerikaanse rechter die hem in het gelijk stelde. Sterker nog, die Amerikaanse rechter verklaarde de schuldpositie van Singer preferent boven alle andere schuldeisers. Die krijgen nu dus helemaal niets meer, zolang Singer zijn geld niet terug heeft gekregen.

Het probleem is dat wat Singer doet niet tegen enige wet is en dat hij een helder en consequent standpunt inneemt kan hem ook niet verweten worden. En toch schuurt het en krijg je een naar gevoel bij deze geschiedenis. Niet dat ik veel compassie met de Argentijnse staat heb maar hier is wel sprake van een voorval waarbij een hedgefund de economie van een natiestaat bedreigt. Bovendien - en dat is het meest kwalijke - Singer heeft zijn schuldeiserpositie bereikt met hetzelfde wapen dat hij Argentinië wil ontzeggen: een lager bedrag tegen finale kwijting bieden.

Ook plaats ik vraagtekens bij de rechterlijke uitspraak. Er is in dat rare Amerika altijd wel ergens een rechter te vinden die wil vonnissen zoals je wenst. Maar dit soort ernstige zaken hoort eerder thuis bij een onafhankelijk internationaal arbitrage-instituut. Argentinië hoeft niet naar die Amerikaanse rechter te luisteren maar ondervindt buitengewoon veel hinder van het hedgefund. Paul Singer richt omwille van een principe onevenredig veel schade aan. Moge hij snel getroffen worden door een electromagnetische puls, naar verluidt is hij daar het meest bevreesd voor.

Hiroshima


In de NRC van 7 augustus spreekt Ian Buruma van de Hiroshima-strategie van Israël jegens de Palestijnen. Vergezocht? Bij de vorige oorlog tegen de Palestijnen in 2009 vergeleek de minister van buitenlandse zaken van dat moment, Lieberman die met de oorlog tegen Japan in 1945.

De Hiroshima-strategie slaat op een oorlogsvoering die niet gestoeld is op militaire noodzaak maar veeleer is ingegeven door de wens het moreel van de tegenstander te breken. Dresden werd gebombardeerd toen de Duitsers de oorlog al hadden verloren en ook in alle andere voorbeelden is er van het breken van het moreel weinig tot niets terecht gekomen.

Het vernietigen van de tunnels in Gaza lijkt een gerechtvaardigd militair doel, aldus Buruma. Maar in de totale oorlog die nu wordt gevoerd wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen militaire en burgerdoelen. Buruma is ervan overtuigd dat Israël wel degelijk hoopt het moreel van de Palestijnen te breken en hen ertoe te verleiden Hamas de rug toe te keren.

Maar dat zal niet gebeuren en zo zal Israël alleen pyrrusoverwinningen behalen want, aldus Ian Buruma, deze bombardementen zullen alleen maar nieuwe rebellen kweken die op hun beurt weer in opstand zullen komen. Het zal u niet bevreemden dat ik deze analyse deel, ze werd hier eerder verwoord.

dinsdag 5 augustus 2014

Der Feind macht uns zum Volk...


...schreef Theodor Herzl. Letterlijk schreef hij: "Wir sind ein Volk - der feind macht uns ohne unseren Willen dazu, wie das immer in der Geschichte so war". Hij heeft natuurlijk gelijk, zodra een samenleving een vijand ervaart wordt de onderlinge saamhorigheid sterker. Maar in Israël lijkt het erop dat men maar geen afscheid van de vijand kan nemen.

De Israëlische schrijver Assaf Gavron schrijft in de NRC: "Ik weet eigenlijk niet wat deprimerender is, de feitelijke toestand, met al deze gruwel van dood en verderf en stapels lijken, of het feit dat er bewust geen manier lijkt te bestaan om deze eindeloze cirkel te doorbreken. Niets is voor iemand reden om te wijken. Iedereen graaft zich alleen maar dieper in".

Als je de berichten en de reportages uit Israël in de dagbladpers leest mogen we ons inderdaad maar weinig illusies maken. Links Israël lijkt van de kaart geveegd en de steun voor de regering is ongekend hoog, sterker nog, het merendeel van de Israëliërs schijnt te vinden dat het leger te slap optreedt. Zeker geldt dit voor de zich kolonist noemende bewoners van de illegale nederzettingen op Palestijns grondgebied.
Gavron merkt op: "zo militant was het in Israël nooit" En dat is een uiterst zorgwekkende vaststelling.

Er is nog een ander fenomeen waarop Gavron de aandacht wil vestigen en dat is het over een kam scheren van alle Israëliërs. Zijn stem en die van zijn medestanders wordt niet meer gehoord. Binnen de landsgrenzen worden critici van de regering bijna als verraders beschouwd, ze worden beschimpt en soms zelfs fysiek aangevallen of bedreigd. En buiten de landsgrenzen worden de kritikasters niet meer onderscheiden van hun militante landgenoten, ze behoren immers tot dat foute volk dat genocide pleegt in de Gazastrook.

De noodkreet van Gavron is terecht en het is een goede zaak dat kranten als de NRC artikelen van Gavron, Grossman, Thrall en hun medestanders blijven publiceren. Maar er moet veel meer gebeuren dat maar niet gebeuren wil: het intrekken van financiele en militaire hulp aan Israel en het boycotten van Israelische producten zouden goede eerste stappen zijn om de strijdende partijen te dwingen plaats te nemen aan een onderhandelingstafel met als doel en uitgangspunt een tweestatenoplossing.

Want laten we ons vooral dit realiseren: de verrechtsing en verharding in de Israelische samenleving gaat gepaard aan een minstens even gevaarlijke ontwikkeling bij de Palestijnen: er zijn momenteel geen Palestijnen meer die ooit vrede hebben gekend en het merendeel van de Palestijnse slachtoffers is nog minderjarig. Zoals Hamas destijds een reactie was op de PLO die maar niets wist te bereiken, zo zal ook de jongste Palestijnse generatie ooit Hamas opzij schuiven omdat ook zij niets wist te bereiken. Pandora's box in optima forma...


maandag 4 augustus 2014

David Grossman



Op 8 juli hield de Israëlische schrijver David Grossman een lezing op een vredesconferentie in Tel Aviv. In de NRC van 12 juli is een verkorte versie van die lezing opgenomen. Ik kan u die lezing aanbevelen, het is een sprankje medemenselijkheid en hoop in de absurditeit en perversie van het Midden Oosten van vandaag.

Grossman zegt het gevoel te hebben dat hij leeft in een zelfgenoegzame democratie die beweert liberaal en humanistisch te zijn, maar die al tientallen jaren lang een ander volk bezet, vernedert en verplettert.
Israël is nog slechts de wanhoop toegedaan en gelooft nergens meer in, onderwijl het beeld van een vijandige Arabische omgeving koesterend. Hebben we ooit een boodschap van hoop van Netanyahu gehoord? vraagt hij zich af.

Slechts één keer, in 1993 ten tijde van de Oslo-akkoorden heeft Israël de weg van de hoop bewandeld. Toen is het mislukt en sedertdien lijkt de hoop in Israël verloren. Waarom zouden we na zoveel mislukte wanhoopspogingen niet weer eens hoop gaan koesteren, vraagt Grossman. Hoe is het mogelijk dat 'hoop' een vies, beschuldigend woord is geworden, in giftigheid alleen overtroffen door het woordje 'vrede'?

Rechts Israel heeft niet alleen links verslagen maar ook de hoop, ook zichzelf, Israel. "Als er een klimaat van vrede komt, dan zal het kamp van de hoop en de nabijheid en het optimisme ontwaken. Dan zullen meer mensen beseffen dat zij, los van elke ideologie, praktisch belang hebben bij hechtere banden met het andere volk. Misschien zal er dan na enkele jaren genegenheid en misschien zelfs vriendschap groeien tussen de volkeren en de mensen".

Zelf noemt Grossman zijn hoop geen naïeve hoop. Hoe moeilijk dat ook te geloven is, Grossman heeft het gelijk aan zijn zijde als hij stelt dat Israël zich de weelde van de wanhoop niet kan veroorloven, "want wanhoop aanvaarden, is toegeven dat we verslagen zijn". Hoop, zegt Grossman, is het sterkste wapen tegen de wanhoop. Wij bidden tot alle goden dat hij gelijk mag krijgen.

bron: NRC

zaterdag 2 augustus 2014

Een kwartje dat maar niet vallen wil


Een smalle strook in het Midden Oosten, 360 vierkante kilometer groot, bevolkt met 1,8 miljoen Palestijnen. Een smalle strook die in de beroerdst denkbare omstandigheden bestuurd moet worden door ambtenaren die niet betaald worden omdat Israël dat simpelweg niet toelaat. Een overbevolkt gebied waar Israël in- en uitvoer van goederen en personen volledig heeft geblokkeerd. De Gazastrook, van oudsher de thuisbasis van Hamas.

Israël beroept zich op het recht op zelfverdediging en voert nu voor de derde keer binnen zes jaar een perverse oorlog tegen (de raketten van) Hamas. Een vuile oorlog waar vooral onschuldige burgers het slachtoffer van zijn. Vandaag tellen we 1600 dode Palestijnen, merendeels burgers, tegenover nog geen zestig Israëlische soldaten.

In de NRC van 22 juli wijst Nathan Thrall, verbonden aan de Brusselse International Crisis Group, er nog eens op dat het Westen mede schuldig is aan deze tragedie door zich niet voldoende sterk te maken voor het betalen van Palestijnse bestuurders, noch voor het openen van de grenzen tussen de Gazastrook en Egypte.

Hans Knoop maakt het in de NRC van 29 juli wel heel erg bont. De noodzaak voor Israël om met geweld op te treden is voor hem duidelijk: tweeduizend raketten op burgerdoelen in Israël. Meer rechtvaardiging acht hij niet nodig. Een alternatief voor geweld is er eenvoudigweg niet, aldus Knoop. En wat betreft de proportionaliteit verklaart hij doodleuk: "Maar dat betekent niet dat elke vorm van overkill of overdadig machtsvertoon per definitie disproportioneel is".
Met geen woord rept Knoop over de illegale nederzettingen, over het blokkeren van ambtenarensalarissen, over het onmogelijk maken van in- en uitvoer van goederen, over het afwijzen van de tweestatenoplossing.

Hamas heeft niets te verliezen,behalve uiteindelijk de steun van de eigen bevolking en voorlopig is daarvan nog geen sprake. Hamas heeft feitelijk geen andere keus dan de eis te handhaven dat het verkeer van goederen en personen weer wordt gefaciliteerd. Traditionele vrienden zoals Iran, Syrië en Egypte is Hamas inmiddels kwijtgeraakt. Zoals gezegd, weinig meer te verliezen.

De vraag is wanneer ook in Israël het kwartje valt: de door Netanyahu ingeslagen weg leidt tot niets dan ellende en steeds grotere rampspoed. Een tweestatenoplossing afwijzen en de facto onmogelijk maken door steeds meer illegale nederzettingen brengt een zware verantwoordelijkheid met zich mee. Israël lijkt zich daar echter niets van aan te trekken maar wordt wereldwijd steeds meer als een paria gezien. Mij lijkt dat terecht.

Een grote slagschaduw van dit afschuwelijke en tragische conflict is het antisemitisme dat op de golven van de strijd in het Midden Oosten alleen maar toeneemt. Vooral de moslimgemeenschap wereldwijd maakt zich hieraan schuldig. In de NRC van 19 juli een uitgebreid interview met David Suurland die cum laude promoveerde op een vergelijking tussen het nazisme, communisme en de islam aan de universiteit van Leiden. Ik kom later op zijn proefschrift terug. Maar voor dit moment wil ik volstaan met zijn konklusie dat het moslim-antisemitisme niets van doen heeft met morele verontwaardiging over het lot van de Palestijnen maar vooral voortvloeit uit eeuwenlang gekoesterd discriminatoir gedachtegoed jegens de joden.

Hoe afschuwelijk en verfoeilijk antisemitisme ook is - en laten we dit antisemitisme vooral met de grootst mogelijke hevigheid bestrijden - dat het zo de kop opsteekt kan niet bevreemden. Israël wil zich graag profileren als de enige democratie in het Midden Oosten maar is de facto een theocratie, die zichzelf tegelijkertijd ziet als een joodse staat. Als Israël zelf al geen onderscheid meer maakt tussen Israëliërs en joden, waarom zou je je tegenstanders daarover dan verwijten willen maken?

Maar deze mede-verantwoordelijkheid voor het negatieve sentiment neemt natuurlijk niet weg dat antisemitisme verderfelijk en abject is en koste wat het kost bestreden dient te worden. Wij willen in ons land geen demonstranten die hun politieke tegenstanders de dood toewensen en oproepen tot moord en doodslag.

In de NRC van 12 juli staat een lang en indrukwekkend artikel van de Israëlische schrijver David Grossman. Ik kan het u ten zeerste aanbevelen maar volsta hier met een enkel citaat: "Zelfs als Mahmoud Abbas al het mogelijke doet om terreur tegen Israëliërs te voorkomen, zelfs als hij het besef verwoordt dat hij alleen als toerist naar Safed, zijn geboorteplaats, zal terugkeren, zelfs als hij verklaart dat de Holocaust de ergste misdaad in de geschiedenis van de mensheid is, zelfs als hij dat allemaal doet, dan nog zal premier Netanyahu zich haasten om hem een koude douche te geven".

Ik was deze zomer voor een tweede keer in Buchenwald en kan alleen nog maar eens bevestigen wat Abbas opmerkte over de Holocaust. Tegelijkertijd betrap ik me de laatste paar jaar steeds vaker op het gevoel dat juist die onvoorstelbare kwaadaardigheid van de Holocaust voor veel joden een argument is om zich, als het om de joodse staat Israel gaat, van iedere kritische zin te onthouden. De Holocaust dreigt zo een instrument, een wapen zo u wilt, te worden om kritiekloos te verdedigen wat Israëlische politici in hun stompzinnigheid bedenken kunnen. Netanyahu voorop.

Maar het gaat hier niet enkel om een kwartje dat in Israël moet vallen. De kans dat dat snel gebeurt is niet erg groot. Een peiling onder de joodse Israëliërs (Palestijnse Israëliërs werd niet naar hun mening gevraagd) laat zien dat meer dan tachtig procent van de bevolking achter de regering staat, sterker nog: bepleit nog straffer optreden.
Maar het gaat natuurlijk even zo goed om een kwartje dat in de westerse wereld, Amerika voorop, moet vallen. De Israëlische bewapening wordt mogelijk gemaakt door Amerikaanse financiering. Elke kogel die richting Gaza wordt afgevuurd, wordt met Amerikaanse dollars vervangen. Wat is in vredesnaam het nut van moralisme en veroordelingen als er geen enkele consequentie aan verbonden wordt? Israël is zich maar al te zeer bewust van de ijzersterke positie die het inneemt bij het bespelen van het Amerikaanse sentiment. Geen enkele Amerikaan kan president worden zonder de steun van de joodse lobby.

vrijdag 1 augustus 2014

Kapitaalvlucht leidt tot uitdrijving van mensen


In de NRC van 11 juli staat een interessant interview met de Nederlandse sociologe en econome Saskia Sassen. Zij betoogt dat er wereldwijd steeds grotere groepen mensen uitgestoten en verdreven worden door de mondialisering. Steeds vaker zijn overal ter wereld niet meer mensen met wortels in de lokale cultuur eigenaar van grond en grondstoffen maar internationale ondernemingen. Steeds vaker constateert zij dat nationale overheden, die fors profiteren van economische bedrijvigheid op hun grondgebied, grote arealen land verkopen aan buitenlandse investeerders. Ze moeten wel want door de welig tierende corruptie verdwijnt het kapitaal uit zulke landen (het wordt veilig geparkeerd door de stelende elite) terwijl de schulden blijven.

Maar een gevolg hiervan is wel dat enorme aantallen oorspronkelijke bewoners verdreven worden. Nog nooit waren er wereldwijd zoveel ontheemden en vluchtelingen, waarvan men wel veronderstelt dat zij ooit weer terug zullen keren maar de werkelijkheid is dat het merendeel nooit meer terug kán, En als zij al de weg terug veilig hebben kunnen afleggen, blijkt hun land en bezit door anderen overgenomen te zijn. De grond wordt gebruikt voor profijtelijker zaken als voedselvoorziening op kleine schaal.

Natuurlijk spelen ook lokale, regionale en tribale of religieuze conflicten een rol maar de uitwassen van de mondialisering en de grote kapitaalstromen spelen vrijwel altijd een steeds grotere rol. Dit blijft overigens niet beperkt tot de zogeheten ontwikkelingsregio's. Londen was ooit een stad vol fabrieken maar is nu een metropool vol banken en financiële instituties. Als direct gevolg daarvan is het leven in die stad dermate duur geworden dat academici, artsen en advocaten zich wonen in deze stad niet meer kunnen permitteren. Om nog maar te zwijgen over de consequenties voor de laagste sociale klassen.

Net als Piketty stelt zij vast dat kapitaal- en dus belastingvlucht de grote motor achter deze alarmerende ontwikkelingen is. De internationale gemeenschap zou zich hier veel scherper van bewust moeten zijn en een dam moeten opwerpen tegen de schaamteloze zelfverrijking van de internationale elites.

Bron: NRC